Τομάτας 10.
Η Αρπαγή του Νοός
Ο Τομάτας τα κατάφερε σχετικά εύκολα (ή μήπως έτσι νόμιζε;) με τα τεχνικά σημεία της ηλεκτρονικής παραλλαγής στον χώρο ανάπαυσης και ύστερα από λίγο διέθεσε τον χρόνο του στην κυριότερη «ασχολία» του την Προσευχή.
Γεννήθηκε, λίγο μετά από την ΜΕΓΑ.ΓΕ.ΚΑ. στους υπόγειους χώρους της Αθήνας. Σε ηλικία 3 ετών ευρισκόμενος στον χώρο απασχόλησης της μητέρας του, στην Διαλογή Απορριμάτων - «ΔΙ.ΑΠΟΡ.» στο Επίπεδο Επιφάνεια (στην οποία ΔΙ.ΑΠΟΡ. σημειωτέον ότι απασχολούνται άτομα αξιολογημένα από τον Κ.Ο.Σ. ως χαμηλού νοητικού επιπέδου, ασχέτως αν η καρδιά τους ζέει και λειώνει σίδερα, και το συναίσθημά τους ρέει άφθονο, πλημμυρίζει τον περιβάλλοντα χώρο, αλλά δεν σε πνίγει) και αφού ξέφυγε της προσοχής της παίζοντας με τα σκουπίδια, βρέθηκε κατά λάθος μέσα σε ένα αυτοκινούμενο όχημα πολύ μεγάλων διαστάσεων φορτωμένο με «Απορρίμματα προς Απόρριψη» και προορισμό έξω στην «μολυσμένη» επιφάνεια, στην χωματερή Λιοσίων (η οποία ζει και βασιλεύει ακόμη ... ).
 |
| Γέρων - Χριστόφορος |
Εκεί τον βρήκε ο Γέρων - Χριστόφορος (που έψαχνε στην χωματερή μήπως βρει κάτι φαγώσιμο ή χρήσιμο), τότε ακόμη Πατήρ - Χριστόφορος, δυο μέτρα και δέκα εκατοστά ύψος, 190 κιλά σκληρών ασκητικών μυών χωρίς ίχνος λίπους και με μια μόνιμη έκφραση τρομακτική για όποιον έβλεπε το πρόσωπό του, που ήταν σε τέλεια αντίθεση με την αγάπη που είχε --και απεδείκνυε ότι είχε με πράξεις-- η μεγάλη καρδιά αυτού του αγαθού γίγαντα για όλα τα πλάσματα και την Κτίση του Θεού. Τον περιμάζεψε και τον πήρε μαζί του στην σπηλιά κάπου στον Υμηττό, όπου ασκήτευε μαζί με τον Γέροντά του, τον Γέροντα Νείλο.
Σε λίγο καιρό ο Γέρων - Νείλος εκοιμήθη και ο Τομάτας έμεινε μόνος του με τον Γέροντα (πλέον) Χριστόφορο. Αυτός τον μεγάλωσε και του έμαθε «λίγα γράμματα» από τα «Άγια Βιβλία» όπως τα έλεγε (Αγία Γραφή, Ωρολόγιον, Λειτουργικόν, Βίοι Αγίων, Οδύσσεια του Ομήρου, Κύρου Ανάβασις, Λογική του Αριστοτέλη, Πολιτεία του Πλάτωνα κ.α.) και τα οποία τα φύλαγε ως «κόρη οφθαλμού». Αυτός του έμαθε και την αδιάλειπτη προσευχή με την επανάληψη της ευχής «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με». Βέβαια ο Τομάτας ποτέ δεν επαναλάμβανε σωστά και με την ίδια σειρά τα λόγια της ευχής. Ωστόσο όμως, αυτά που έλεγε, τα έλεγε πάντοτε με την καρδιά του και με το νου του απηλλαγμένο από άλλες σκέψεις και ήταν ευήκοα στα «Ώτα Του Κυρίου».
Το κλαρίνο το βρήκε ο Τομάτας κάποια χρόνια αργότερα, μια μέρα που είχε πάει να ψάξει στα ερείπια κάποιου όμορφου (κάποτε) παλαιού σπιτιού. Μέσα στην σκονισμένη και ταλαιπωρημένη εξωτερικά θήκη του δεν είχε πάθει απολύτως τίποτα. Και εκτός από το κλαρίνο η θήκη περιείχε μέσα και ένα μικρό καμπυλοτετράγωνο κουτί και δύο άλλα μικρά περίεργα στρογγυλά αντικείμενα, καθώς και μια παλαιά, ξεθωριασμένη, τυπωμένη χάρτινη κάρτα με το έμβλημα της Π.Α.Ε.Κ. από την μία και από την άλλη γραμμένο με μεγάλα γράμματα: «Π.Α.Ε.Κ. Σ' ΑΓΑΠΩ».
Ο Τομάτας πήρε την θήκη και την πήγε στον Γέροντα Χριστόφορο. Αυτός του εξήγησε τι ήταν το κλαρίνο και το κουτί, (το οποίο βέβαια ήταν ένας ενεργειακά αυτόνομος αναπαραγωγός μουσικών αρχείων με αρκετή μνήμη για να χωράει έναν απίστευτα μεγάλο αριθμό αρχείων), και το ότι άκουγες μουσική τοποθετώντας τα ακουστικά στα αυτιά σου. Ο Τομάτας βρήκε την χαρά του. Όλη την ώρα άκουγε μουσική και προσπαθούσε να παίξει κλαρίνο.
Ο Γέρων - Χριστόφορος δεν είδε με πολύ καλό μάτι αυτήν την καινούργια ασχολία, αλλά επειδή γνώριζε την στερεότητα στην αθωότητα που είχε ο Τομάτας, δεν ήθελε να του στερήσει την χαρά της εξερεύνησης, του πειραματισμού και της αυτοδίδακτης μάθησης. Και έτσι ο Τομάτας κουβαλούσε πάντα μαζί του το κλαρίνο και τον αναπαραγωγό, και ακούγοντας δημοτικά τραγούδια, βυζαντινή οργανική μουσική, κλασσική μουσική και πάρα πολλές αξιόλογες συνθέσεις της τζαζ από τα αποθηκευμένα αρχεία του αναπαραγωγού, και φυσώντας το κλαρίνο τις ώρες που του επέτρεπε ο Γέροντας έγινε αριστοτέχνης.
Μια μέρα όμως ενώ έψαχνε στην χωματερή Λιοσίων, η μοίρα έδρασε αντίστροφα και μία περίπολος του Κ.Ο.Σ. τον εντόπισε και τον συνέλαβε, μεταφέροντάς τον πίσω στα υπόγεια, όπου κρατήθηκε για λίγο καιρό σε ελεγχόμενο χώρο προς καθαρισμό και αποστείρωση, και στην συνέχεια αξιολογήθηκε (και αυτόν τον αξιολόγησαν ως χαμηλού νοητικού επιπέδου, όπως και την μητέρα του) και μεταφέρθηκε στα «Ελευθέρια». Εκεί μη έχοντας το κλαρίνο μαζί του ο Τομάτας, αφοσιώθηκε στην αδιάλειπτη προσευχή και αξιώθηκε πολλών πνευματικών δωρεών από τον Κύριον.
Σε λίγο, καθώς η συνεχής προσευχή γέμισε (πλήρωσε) τον νουν του Τομάτα, τον άδειασε από άλλες σκέψεις και τον ανάγκασε σε ακινησία.
Έτσι ο Τομάτας απελευθερωμένος από τα δεσμά του σώματος, αρπάχθηκε και μεταφέρθηκε έξω σε άλλες σφαίρες (κανονικές σφαίρες και όχι κατά προσέγγιση ...), και βρέθηκε να «πλέει» σε κάποιον από τους επτά ουρανούς, όπου:
Τομάτας > 1. > 2. > 3. > 4. > 5. > 6. > 7. > 8. > 9. > 10. > 11. > 12.
Σε λίγο καιρό ο Γέρων - Νείλος εκοιμήθη και ο Τομάτας έμεινε μόνος του με τον Γέροντα (πλέον) Χριστόφορο. Αυτός τον μεγάλωσε και του έμαθε «λίγα γράμματα» από τα «Άγια Βιβλία» όπως τα έλεγε (Αγία Γραφή, Ωρολόγιον, Λειτουργικόν, Βίοι Αγίων, Οδύσσεια του Ομήρου, Κύρου Ανάβασις, Λογική του Αριστοτέλη, Πολιτεία του Πλάτωνα κ.α.) και τα οποία τα φύλαγε ως «κόρη οφθαλμού». Αυτός του έμαθε και την αδιάλειπτη προσευχή με την επανάληψη της ευχής «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με». Βέβαια ο Τομάτας ποτέ δεν επαναλάμβανε σωστά και με την ίδια σειρά τα λόγια της ευχής. Ωστόσο όμως, αυτά που έλεγε, τα έλεγε πάντοτε με την καρδιά του και με το νου του απηλλαγμένο από άλλες σκέψεις και ήταν ευήκοα στα «Ώτα Του Κυρίου».
Το κλαρίνο το βρήκε ο Τομάτας κάποια χρόνια αργότερα, μια μέρα που είχε πάει να ψάξει στα ερείπια κάποιου όμορφου (κάποτε) παλαιού σπιτιού. Μέσα στην σκονισμένη και ταλαιπωρημένη εξωτερικά θήκη του δεν είχε πάθει απολύτως τίποτα. Και εκτός από το κλαρίνο η θήκη περιείχε μέσα και ένα μικρό καμπυλοτετράγωνο κουτί και δύο άλλα μικρά περίεργα στρογγυλά αντικείμενα, καθώς και μια παλαιά, ξεθωριασμένη, τυπωμένη χάρτινη κάρτα με το έμβλημα της Π.Α.Ε.Κ. από την μία και από την άλλη γραμμένο με μεγάλα γράμματα: «Π.Α.Ε.Κ. Σ' ΑΓΑΠΩ».
Ο Τομάτας πήρε την θήκη και την πήγε στον Γέροντα Χριστόφορο. Αυτός του εξήγησε τι ήταν το κλαρίνο και το κουτί, (το οποίο βέβαια ήταν ένας ενεργειακά αυτόνομος αναπαραγωγός μουσικών αρχείων με αρκετή μνήμη για να χωράει έναν απίστευτα μεγάλο αριθμό αρχείων), και το ότι άκουγες μουσική τοποθετώντας τα ακουστικά στα αυτιά σου. Ο Τομάτας βρήκε την χαρά του. Όλη την ώρα άκουγε μουσική και προσπαθούσε να παίξει κλαρίνο.
Ο Γέρων - Χριστόφορος δεν είδε με πολύ καλό μάτι αυτήν την καινούργια ασχολία, αλλά επειδή γνώριζε την στερεότητα στην αθωότητα που είχε ο Τομάτας, δεν ήθελε να του στερήσει την χαρά της εξερεύνησης, του πειραματισμού και της αυτοδίδακτης μάθησης. Και έτσι ο Τομάτας κουβαλούσε πάντα μαζί του το κλαρίνο και τον αναπαραγωγό, και ακούγοντας δημοτικά τραγούδια, βυζαντινή οργανική μουσική, κλασσική μουσική και πάρα πολλές αξιόλογες συνθέσεις της τζαζ από τα αποθηκευμένα αρχεία του αναπαραγωγού, και φυσώντας το κλαρίνο τις ώρες που του επέτρεπε ο Γέροντας έγινε αριστοτέχνης.
Μια μέρα όμως ενώ έψαχνε στην χωματερή Λιοσίων, η μοίρα έδρασε αντίστροφα και μία περίπολος του Κ.Ο.Σ. τον εντόπισε και τον συνέλαβε, μεταφέροντάς τον πίσω στα υπόγεια, όπου κρατήθηκε για λίγο καιρό σε ελεγχόμενο χώρο προς καθαρισμό και αποστείρωση, και στην συνέχεια αξιολογήθηκε (και αυτόν τον αξιολόγησαν ως χαμηλού νοητικού επιπέδου, όπως και την μητέρα του) και μεταφέρθηκε στα «Ελευθέρια». Εκεί μη έχοντας το κλαρίνο μαζί του ο Τομάτας, αφοσιώθηκε στην αδιάλειπτη προσευχή και αξιώθηκε πολλών πνευματικών δωρεών από τον Κύριον.
 |
| Άκτιστον Φως |
Έτσι ο Τομάτας απελευθερωμένος από τα δεσμά του σώματος, αρπάχθηκε και μεταφέρθηκε έξω σε άλλες σφαίρες (κανονικές σφαίρες και όχι κατά προσέγγιση ...), και βρέθηκε να «πλέει» σε κάποιον από τους επτά ουρανούς, όπου:
Χώρος, χρόνος, δεν υπάρχει,
Υπάρχει μόνο Αγάπη,
Άπειρη, Άφθαρτη, Αληθινή.
Δεν μετράν οι αποστάσεις,
Τώρα έφυγες, πριν λίγο έφθασες,
Είσαι εκεί, είσαι και εδώ αν πρέπει.
Θέεις εκεί έξω τα «ακίχητα διώκων»,
Δεν ξεθεώνεσαι όμως ποτέ,
Δεν υπάρχει εκεί έξω η αντίσταση των ζώντων,
Δεν θες να ξαποστάσεις.
Το Άκτιστον Φως,
Όλους και όλα φωτίζει συνεχώς,
αποκορύφωση ατελείωτη,
μεσημέρι διαρκώς,
Ζενίθ.
Το απόγευμα δεν έρχεται,
δεν νυχτώνει κάποτε,
δεν υπάρχει το ναδίρ.
(- Δεν έχουν τα φιστίκια τσόφλια ... ωχ, ... λάθος, από αλλού ήταν αυτό, αλλά τελικά νομίζω, ... ταιριάζει αν το καλοσκεφτείς ...).
Βέβαια κάποια χρονική στιγμή η αρπαγή τελείωσε και ο νους του Τομάτα επέστρεψε σε κίνηση και στις συμβατικές λειτουργίες του. Ο Τομάτας συνειδητοποιώντας την επιστροφή, τελείωσε την προσευχή του δοξολογώντας και ευχαριστώντας τον Θεό.
Βέβαια κάποια χρονική στιγμή η αρπαγή τελείωσε και ο νους του Τομάτα επέστρεψε σε κίνηση και στις συμβατικές λειτουργίες του. Ο Τομάτας συνειδητοποιώντας την επιστροφή, τελείωσε την προσευχή του δοξολογώντας και ευχαριστώντας τον Θεό.
Τομάτας > 1. > 2. > 3. > 4. > 5. > 6. > 7. > 8. > 9. > 10. > 11. > 12.
